U knjigama se pominje još 1740. godine. Prema tim zapisima crkva je izgrađena 1748. godine, a škola se pominje 1778. godine. Ovde je pre Drugog svetskog rata živelo 1.100 stanovnika sa preko sto đaka do petog razreda, odnosno tadašnje male mature. Tokom Drugog svetskog rata Grabovo je tri puta paljeno, a od strane okupatora stradalo je 150 meštana. Posle rata stanovništvo je kolonizovano u Inđiju, tako je u Grabovu ostalo svega pedesetak kuća, koje su podignute obnovom. Legenda kaže da je selo ovo ime dobilo zato što leži sasvim uz šumu koja je najviše obrasla grabovim drvećem tako da ih na celoj Fruškoj gori skoro nema toliko.Ovo selo neki nazivaju i Planinsko Grabovo, jer se nalazi na severnoj strani Fruške gore, na nadmorskoj visini od 304 metara, na jednoj terasi iznad potoka Tekeniš. Smešteno je čitavih pet kilometara daleko od Dunava, na terasi sa vidicima na najvišem i najlepšem delu Fruške gore. Iz sela se vidi Ravno, Varmeđski čot, Orlovac…Najkraće je do Grabova doći od Banoštora pravo na jug uz Tekeniš. Nažalost, tu postoji samo seoski, poljski put. Zato se za dolazak koristi obilazni put, koji od Novog Sada ide do sela Sviloš. Na samom izlasku iz Sviloša odvaja se uzani asfalt koji vodi uzbrdo na prevoj visok skoro 300 metara. Dalje se spušta niz obrađene njive sa prelepim vidicima. Ovako obilazno, ali sve vreme asvaltom, Grabovo je udaljeno od Novog Sada 40, od opštinskog centra Beočin 22, a od Sremske Mitrovice 27 kilometara.
